به سروشانه خوش آمدی!
من هادی احمدی هستم؛ نویسنده، شاعر و مدرس ITIL.
به‌شدت وسواس دارم روی سبک منحصر نوشتن، معنا و پیام!
اینجایی که هستید وب‌سایت من است؛ وب‌سایت شاعری بنام سروش که به‌منظور به اشتراک‌گذاری آثار، ایده‌ها، مقالات، دانستنی‌ها و تجربیاتم ایجاد شده. هر صفحه‌اش، داستانی منحصر به فرد دارد و نگاهی عمیق و چند بعدی را داراست که بی‌پروا نوشتمش؛ از مطالب آموزنده‌ی تخصصی در حوزه‌ی فناوری اطلاعات و ITIL گرفته تا روزنویس‌های دغدغه‌وار، صفحاتی از کتاب‌هایم، اشعار و…
اینجا مکانی است برای کشف، یادگیری و آگاهی؛ شما را از دانستی‌هایم بی‌نصیب نمی‌گذارم پس مرا از نظراتتان بی‌نصیب نگذارید. حرف‌های تازه‌ای دارم که بسیاری از آن‌ها را نوشته‌ام و خواهم نوشت. حرف‌های مگو، حرف‌های بی‌پروا، تابوهای شکستنی!
بی‌صبرانه منتظرم تا ببینم این نوشته‌ها چه کمکی به شما کرده؟
به قلم من، اینجا چه چیزهایی در انتظار شماست؟
آخرین نوشته‌های من:
لبخند مارمولکی!
لبخند مارمولکی!
کلاً لبخند توی چهره‌ام جاری است، همیشه خوش‌روی‌ام و لبخند‌روی؛ اما خنده‌رو نیستم.
یعنی همیشه دندان‌های نیشم باز نیست؛ چاک دهانم گشوده نیست.
یک لبخند کشدار مارمولکی روی صورتم هست. بخاطر همین از چهره‌ی مارمولک و قورباغه خیلی خوشم می‌آید؛ آنچنان که حتی وقتی کشته شوند آن لبخند از چهره‌شان حذف نمی‌شود.
با اینکه هنوز هم بطرز خدادادی دندان‌هایم سالم و مرتب و ردیف‌اند ولی بازهم ازاین‌که دندان‌هایم بیرون زده شود خوشم نمی‌آید. ترجیح می‌دهم یا قاه‌قاه بخندم یا لبخند بزنم...
ادامه...
خودکاوی شبانه!
خودکاوی شبانه!
دیشب توی خواب، حس گُهی سراغم آمد و باعث شد بیش از ساعتی درگیرش شوم.
اینکه داشتم از نگاه یک جمع وسیعی از آدم‌ها به فحوای نوشته‌هایم می‌خندیدم!
×××
بنظر می‌رسد این خواب اشاراتی داشت به نوعی خودآگاهی یا نقد درونی؛ اینکه از نگاه یک جمع به محتوای نوشته‌هایم بخندم، می‌تواند بازتابی از نوعی نگرانی پنهان یا شوخ‌طبعی ناخودآگاهم و یا حتی بیان عریانم باشد. شاید این خواب نتیجه‌ی تعاملات اخیرم با برخی مخاطبان یا بازخوردهایشان باشد؛ کسی چه می‌داند؟
این حس...
ادامه...
جا و جار!
جا و جار!
شاید این جمله را دقیقاً نشنیده‌اید اما شبیه‌اش را به وفور دیده‌اید؛ اینکه: "نه بلدم جا بزنم نه جار!"
این حکایت بسیاری از ماست؛ نه کنار می‌کشی و نه توی بوق و کرنا می‌کنی.
توی ازدواج، فرد تا آخر پای زندگی مشترکش می‌ایستد اما نزد هیچ‌کس دم نمی‌زنند از رنج‌هایی که بر همدیگر وارد می‌کنند.
توی محل کار، هر بلایی سر کارمند می‌آید نه دم می‌زند و نه در جایی گلایه.
توی جامعه نیز همین هست، هر چیزی تحمیل می‌شود نه نمی‌پذیریم...
ادامه...
و هزاران مطلب منحصر و یکتا را از این شیدای نوشتن بخوانید….
جستجو