اگر کسی تصادفی و یا عمدی بمیرد و اهل خانواده سر مزارش، چندان توی سر خودشان نزنند و شیون و ناله‌ای نکنند احساس می‌کنی آدم محبوب و یا مهمی نبوده. احساس می‌کنی آنها که گریه نمی‌کنند پس لزومی ندارد تو هم گریه کنی. گریه کردن، عزاداری و یا گرامیداشت کسی که بستگان درجه‌ی اول و دوم زیاد شلوغش نمی‌کنند، کاسه‌ی داغ‌تر از آش شدن است.
×××
داغ نگه‌داشتن از دست رفتگان بعد از گذشت زمان، مرده‌پرستی است؛ ولی داغ نگه‌داشتن کسی که بر اثر ظلم حاکمیت یا دشمن به قتل‌رسیده، مرده‌پرستی نیست، حتی اگر خانواده‌ی داغدیده، شور چندانی به مرگ او ندهند، یا قطره‌ای اشک نریزند.چون اینجا پرستش شخصیت او مدنظر نیست بلکه ستودن راه و هدفش اهمیت دارد.
در چنین شرایطی باید ما کاسه‌ی داغ‌تر باشیم. چرا!؟
چون آنچه که بر سر او آمده، پیشامد بلایای طبیعی، تصادف و یا قصور خودش نبوده؛ بلکه نتیجه‌ی چشم بستن تک‌تک ماهاست که چنین ظلمی بر او روا داشته شده.
او اگر در خیابان کشته شده دلیلش من و توییم. اگر در تظاهرات به قتل رسیده برای من و توست؛ اگر در زندان محبوس است، شکنجه نشدن ما را تحمل می‌کند. اگر جواب فریادش گلوله بوده از سر تقصیر ماست!
×××
کسی که در راه وطن کشته می‌شود چه شهید خطابش کنید چه آزادی‌خواه، برای خودش نمرده؛ برای من و تو جان داده؛ آدمی که وطن می‌خواهد خود را به کشتن نمی‌دهد؛ کسی که آزادی می‌خواهد خود را به حبس خاک نمی‌سپارد.
این جان‌سپردگان، قید وطن، قید زندگی و قید آزادی را می‌زنند برای این‌که ما این‌ها را داشته باشیم و این یعنی مصداق دقیق فداکاری و جان‌نثاری. او دقیقا مهمترین آدمی است که باید داشت و باید یادش را زنده نگه‌داشت. زیرا گرانبهاترین مروارید صدف وجودش که جان است را به دریا رها کرده...
×××
مرگ او متعلق به تک‌تک ماست ازاین‌رو در قبال قتل او مسئولیم. زیرا دست مظلوم بی‌زور به‌راحتی به یقه‌ی ظالم پرزور نمی‌رسد. چه دست خودش که از دنیا کوتاه‌ست، چه دست خانواده‌اش.
بنابراین اگر هرکسی داغ او را بر‌سینه نزند، مقصر مرگ‌های بیشتر است!
برای آنان، باید کاسه‌ی داغ‌تر از آش باشیم اما نه با گریستن، که با رساندن فریاد مظلوم و برای تداوم هدف و راه او....
فراموش نکنیم هم این کاسه برای ماست، هم این آش و هم این داغ!
#مهسا_امینی #خدانور_لجعی
www.Soroushane.ir
