خانواده‌های کمی هستند که یک عکس ضریحی قاب شده بر دیوار نداشته باشند. تا همین چندسال پیش، در بسیاری از منازل، قاب عکسی با پس زمینه‌ی یک مکان زیارتی دیده می‌شد که در آن یا خودشان، یا والدینشان یا بزرگ فامیلشان قدم رنجه کرده و رفته مکه‌ای، مدینه‌ای، مشهدی، کربلایی، امام‌زاده‌ای، کلیسایی، جایی که یک آرامگاه یا یک ضریح و گنبدی در پشتش خودنمایی می‌کرد که نشان می‌دهد آن‌هایی که در عکس، ژست گرفته‌اند مشرف به زیارت شدند و منور به سیاحت.
این نوع عکس، حجم ارادت را نشان می‌دهد یا میزان اعتقاد را؟ یا شرفیابی به تقدسات و یا چنگ زدن به ریسمان‌ها و اتصالات الهی؟ معلوم نیست و هرچه بود روزگاری مایه‌ی افتخاری بود. عجیب هم نیست که آدم‌های تماشاگر این نوع عکس، دیگر آدم‌های داخل عکس نیستند!
این مدل عکس کلیشه‌ای در هر جایی به‌وفور دیده می‌شد. از مکان‌های زیارتی مختلف. اماکن سطح پایین و یا خیلی شاخص.
خواستم بگویم چیز عجیبی نیست ما هم داشتیم!
و این ضریح‌ها را مثل پس‌زمینه‌ی عکس، پشت سر گذاشتیم!
www.Soroushane.ir
