دوستی دارم که هروقت مطلبی توی سایتم یا شبکه‌های اجتماعی منتشر می‌کنم به من زنگ می‌زند و یا می‌خندد، یا عصبانی است، یا سرزنشم می‌کند و یا تشویقم می‌کند و گاهی نیز از اینکه فلان مطلبم را در جایی عنوان کرده، به من افتخار می‌کند. یعنی تلفنی لایک می‌کند، تلفنی نظر می‌دهد، تلفنی بازنشر می‌کند، تلفنی ناراحت می‌شود و تلفنی بحث را موشکافی می‌کند و...
هرچه من مکتوب کار می‌کنم او شفاهی است. گفتم، عزیزم تو که اینقدر پیگیر و پویایی، چرا نظرت را مکتوب نمی‌گذاری!؟ شاید برای کس دیگری هم جالب باشد، من که دنبال تشویق و تنبیه تو نیستم اما بودنت بازخوردی از تفکرات توست که می‌تواند گاه به آموزه‌های من کمک کند و گاه به آموزه‌های دیگران.
روز بعد زنگ زد، گفت، من مثل تو خوب نمی‌نویسم.
گفتم، پس چطور اینقدر خوب تلفنی حرف می‌زنی؟ همین چیزهایی را که می‌گویی بنویس. وقتی چیزی را ننویسی، یعنی خودت یک‌بار هم به آنچه که می‌خواهی بگویی، نمی‌اندیشی!
www.Soroushane.ir
