مورخین و جغرافی‌دانان زیادی برآیند خود را از نام و وجه تسمیه شهرها بکار بردند اما آنچه مشخص است:
خراسان: یک واژه‌ی کُردی است، خور: یعنی آفتاب و آسان یعنی برآمدن. بصورت ترکیبی یعنی جایی که خورشید طلوع می‌کند اشاره به مشرق زمین دارد. که آنان به اشتباه به محل خورشید و یا به مانند خورشید! ترجمه کردند.
کویر لوت: نیز یک واژه‌ی کُردی است، لوت یعنی لُخت؛ یعنی کویری که عریان از هر گیاهی است. که به اشتباه این واژه را به ترکی نسبت داده‌اند.
کمتر کسی به فارسی از کلمه‌ی "مزگُت" استفاده می‌کند و همه "مسجد"را بکار می‌برند در حالی‌که این واژه نیز در اشعار فردوسی هست و یکی از واژگان اصل پارسی(کُردی) است.
اینها نمونه‌های کمی بودند. موارد بسیاری هستند که با اینکه در زبان فارسی از بین رفته یا متداول نیست اما هنوز در گویش‌های محلی و زبان زنده‌ی مردم کُرد جاری است.
خراسان در شرق، کویر لوت در مرکز، شهرکرد در جنوب غرب، کردستان در غرب و چاف و چمخاله در شمال، کُردهای عراق و سوریه و ترکیه نشان از پهناوری تاریخ این قوم(زبان) دارد.
اینکه کُردها فارسند یا فارس‌ها، کُرد هنوز دقیقاً مشخص نیست. اما چیزی که عیان است جدای از تقسیمات سیاسی و جمعیتی و کو‌چ‌های اجباری کُردها در دوره‌ی صفویه و پهلوی، به نظر می‌رسد از هزاران پیش، ایران سرزمین کُردها بوده و هست
