"سنگ بزرگ نشانه‌ی نزدن است!" این یک واقعیت است. یک پروژه، سنگ بزرگ است. هیچ‌کس با تعریف کردن یک عنوان پروژه قادر به انجام تمام جزئیات آن نخواهد بود. ساختار شکست کار یا WBS که اختصار Work Breakdown Structure است به معنای خُرد کردن پروژه به قطعات کوچک‌تر است تا بتوان از پس انجام برآییم. در پروژه‌های فناوری بخصوص در چارچوب ITIL، تغییرات زیادی مدنظر هست که اغلب آنها درگیر تمرین مدیریت پروژه نیز می‌شوند. برای پیشبرد چنین تغییراتی بویژه اگر از نوع تغییرMajor باشند. استفاده از مدیریت پروژه و ساختار شکست کار مهمترین قسمت از انجام تغییرات تایید شده است. یک پروژه را باید در فازها یا Milestone-هایی تقسیم‌بندی نمود و هر فاز می‌تواند شامل چندین کار باشد. توزیع منابع و برنامه‌ریزی اجرای یک پروژه امکان راهبری صحیح و کنترل‌شده‌ی آنرا میسر می‌کند. شکست پروژه به قطعات ریز به معنای بسط دادن و کُند کردن آن نیست. بلکه برای تعیین دقیق حدود دسترسی و تخصیص شرح وظایف است. چیزی که در مدیریت پروژه باید بخوبی لحاظ کرد اینست که دچار پارکینسون پروژه نشویم. این یعنی زمان تخمینی و یا Deadline را آنقدر باز در نظر نگیریم که ماه‌ها طول بکشد تا کوچکترین جز پروژه (کار) را انجام دهیم. آنقدر منابع در اختیار پروژه قرار ندهیم که کار، لَخت پیش برود. زیرا بر اساس قانون پارکینسون پروژه هر چقدر منابع تخصیص دهید و هر چقدر زمان اجرا را بسط دهید به همان اندازه، برای اجرای چنین پروژه‌ای منابع و زمان مصرف خواهد شد و این به مثابه هدر رفت منابع است!
سنگ بزرگ را خُرد کنید و سنگ‌های کوچک را به موقع و با کمترین زمان و کمترین منابع بردارید.
