سیستم عصبی بدن انسان هم بیاعصاب است!
#کاریکلماتور #واژه_گردان
پانوشت:
رشتههای عصبی، شبیهی ریشههای پراکنده یک درخت چنان در سراسر زمین بدن ما فرو رفتهاند که گویی در پی یافتن آب رفته باشند. اینکه هر کدامشان به هر چیزی واکنش نشان میدهند نشانهی سلامت عصب است وگرنه بدنِ لمس، بدنِ بیحس و بدنِ بدون ریشهی عصبی، لاشه گوشتی است بیمقدار. که حتی با وجود اسکلت استخوانیاش قادر نیست چیزی را به حرکت درآورد و یا از حرکت باز ایستاند. شبیه یک ساختمان بتُنی بیاحساس. این عصبها عجیب عصبیاند. آنها چون عصب دارند بیاعصاباند! زیرا برای هر اتفاقی، پاسخی دارند و برای هر تهاجمی، ایدهای؛ آنقدر سریع که انگار حتی از مغز هم اجازه نمیگیرند که چه بکنند یا نکنند. واکنش، نشانهی زنده بودن است. نشانهی اهمیت است. نشانهی توجه است. گویی باز هم این ریشههای عصبی در جستجوی آب و زندگی از کالبد بدن، بیرون میآیند، تا در زبان و گفتار ما هم خود را به نوعی نمایان سازند و به ازای هر چیز مهمی واکنشی نشان دهند. از این عصبهای بیاعصاب! از این کنشهای ارزشمند، نباید ترسید. آنان که لب فرو میبندند به هر اتفاقی، در پی زندگی نیستند. بیتوجهاند و بیحرکت. باید ترسید از بیحسی! از وای بی کنش!