موش‌کور و گورکن‌ها، به دلیل ضعف بینایی یا حتا کوری محض، قادر نیستند جلو روی خود را ببینند.
آن‌ها در زیر زمین، کورکورانه، مسافتی از خاک را با چنگ و دندان می‌کنَند، تا بالاخره سر از جایی درآورند که می‌خواهند؛ اما از آن‌جـایی که در زیر زمین قادر به دیدن چیزی نیستند، همیشه سر از جایی درمی‌آورند که نمی‌خواهند. به همین دلیل، دوباره به تلاش خود برای یافتن بهترین مسیر ادامه می‌دهند. این تکرار کار آن‌ها در یک قطعه‌زمین گاهاً به پشته‌هایی انباشته از انبوهی خاک تبدیل می‌شود که به باور همه‌ی ما انسان‌ها می‌فهماند که در این‌جا موش‌کوری بوده است!
