تابلو راهنمای جدید جاده‌ها: "از سرعت خود بکاهید و به سرعت دیگران بیفزایید!"
×××
ما آدم‌های حسود و حریص، "سیرمونی" نداریم. هرچه اندوخته‌ایم بیشتر می‌طلبیم. هرچه رشد کردیم بیشتر خواهیم که قد بکشیم و هرچه سریع می‌رویم می‌خواهیم سریع‌تر باشیم...
نه مجالی به دیگران می‌دهیم و نه اندکی آرام می‌گیریم.
×××
یک عطش بی‌پایان. یک سبقت همیشگی. یک رقابت بی‌سرانجام.
انسانِ حریص، نه بدلیل کمبود، بلکه بخاطر خلأیی درون‌زاد، سیر نمی‌شود؛ خلأیی که هرچه در آن انباشت کنی پر نمی‌شود این انبار کاه و سوزن رویا!
×××
در جامعه‌ای که موفقیت تنها با سرعت و رقابت تعریف می‌شود، ایستادن و تماشا کردن نوعی عقب‌ماندگی تلقی می‌شود، نه خردمندی.
کاهیدن از سرعت، نوعی درجا زدن است است نه خردورزی و فرصت‌بخشی.
ازاین‌روست که همچنان آدم‌ها تخت‌گاز می‌رانند با این‌که می‌دانند خیلی زود، موتور خواهند سوزاند.
فشار اجتماعی برای "بیشتر" بودن، اغلب افراد را از "خود بودن" دور می‌کند؛ آنگاه، دنیا فرد کوچک و جهان آرزوهایش دوردست‌تر و دست‌نیافتنی‌تر می‌شوند پس ناگزیز همچنان سخت بتازد.
×××
هایدگر می‌گفت انسان، فروافتاده در روزمرّگی است؛ همیشه شتاب دارد، بی‌آنکه بداند به کجا می‌شتابد؟ همان "گون از نسیم پرسید به کجا چنین شتابان؟"
به سایرین باید فرصت رشد داد پس: "از سرعت خود بکاهید و به سرعت دیگران بیفزایید!"
www.Soroushane.ir
