در این نظام اقتدارگرای مذهبی جمهوری اسلامی یک جایی هست که در عین حال که همگی آنرا بارها شنیدیم و می‌شناسیمش اما ناشناخته است.
اتاق تاریکی که هیچ‌کسی از محتویات داخلش خبر ندارد. اصلاً شاید اتاقی هم در کار نباشد بلکه یک مفهوم خیالی است.
با این‌حال یک چیزی هست که تبدیل شده به "جعبه سیاه نظام"؛ چیزی که آنرا "بیت" می‌نامند. بیتی که خانه نیست، قافیه ندارد، ردیف ندارد، وزن ندارد اما در مطلع تمام اشعار حضور دارد؛ بیت تاریک.
بیت تاریک اما نظم دارد؛ نظمی که از چشم و نظر ما دور است. نظمی که همچنان در هاله‌ای از ابهام است. نظمی که ارکان پایه‌ریزی حکمرانی به ضرب و زور آنجا رقم می‌خورد.
بیت تاریک، همچنان در سایه‌ها باقی است بعنوان یک معمای بزرگ؛ یک جعبه‌ی سیاه که حتی خوانش محتویات آن نیز دشوار است.
×××
بیت شاید یک خانه‌ی محقر است؛ شاید یک سلول سیاه، یا پوششی کاغذی روی کاخ‌های پشتش.
هرچه هست پنجره‌های این بیت نه رو به آفتاب است و نه رو به نور.
نه هوای تازه‌ای در آن گردش دارد و نه بوی مطبوعی.
تماماً بوی نم و نا می‌دهد، بوی ماندگی که از هفت فرسخ هم می‌شود آن را شنید.
www.Soroushane.ir
