هنر نوشتن قرارداد، تضمین است یا تله؟
یکی از زمانبرترین و البته چالش‌برانگیزترین مراحل تعامل با مشتری، نوشتن و عقد قرارداد است؛ قرارداد خوب، درست شبیه یک لباس سفارشی باید دقیقاً اندازه‌ی نیازهای دو طرف دوخته شود، نه تنگ و نه گشاد.
×××
داستان در جایی دردناک است که اکثر قراردادها بخصوص از سوی مراکز دولتی، توافق دوطرفه نیست بلکه یک دستور و یک الزام یکسویه است. همینجا داستان، پیچیده می‌شود؛ یعنی مشتری گاهی می‌خواهد قرارداد را به شکلی بنویسد که شما فقط تعهد بدهید، ولی خودش از هر قید و بندی کاملاً آزاد باشد!
البته حالت عکسش هم هست مجری قرارداد را جوری می‌نویسد که از تعهد زیادی سرباز زند.
با این‌حال این موضوع از سوی کارفرما بسیار رایج‌تر و پرتکرارتر است، بطور مثال کارفرمایان می‌خواهند اجرای پروژه را شروع کنید ولی تضمینی برای خرید یا پرداخت پول ندهند. یا آنقدر تبصره وسط کار می‌چینند که نتوانی جنب بخوری. انگار شما باید برایشان "نهار رایگان" سرو کنید به امید این‌که شاید "پول قهوه" را بدهند!
اگر هم پولی بدهند به جایی مجری را می‌رسانند که: "طلب پول کمتر از گدایی نباشد!"
×××
نکته اینجاست: قرارداد، نه یک متن خشک حقوقی، بلکه سندی برای ایجاد اعتماد طرفین است. باید هم منافع شما و هم مشتری را در نظر داشت، وگرنه به جای "لباس سفارشی" تبدیل به "پیراهن خاردار" می‌شود! 🙂
www.Soroushane.ir
