نمی‌خواهم برچسب خوش‌سخن به خودم بزنم ولی از آنجایی که فک گرمی برای حرف زدن دارم، سکوتم برای نزدیکانم آزاردهنده است.
بخصوص آن‌که هروقت با مریم دعوایی دارم تنها تنبیه‌اش سکوتم است.
بقول گفتنی به گربه گفتند:"عنت برای درمان خوبه، گربه وقتی اینو شنید دیگه نمی‌رید!" 🙂
البته سکوت هم گاهی بهترین جواب است و برای دیگران گاهی قدرتمندتر از گفتن از هر کلمه‌ای است.
×××
منزل یکی از دوستان شیرازی دعوت شده بودم، تازه زن گرفته بود؛ کلی خوش و بش و گفتن از این و آن سبب شد صدای زن دوستم دربیاید که:"ببیین آقاهادی چقدر خوب با آدم صحبت می‌کنه ولی این شوهر من شب تا صبح پیشش بنشینم لام تا کام صحبت نمی‌کنه!"
البته قیاس آن زن نارواست هرکسی خلق و خوی و خصلتی دارد و شوربختانه ما زمانی دست به قضاوت می‌زنیم که درگیر قیاس شویم.
با این‌حال قیاس‌های دیگران هم جالب است؛ گاهی به آدم یادآوری می‌کند که چقدر ویژگی‌های شخصی مثل حرف زدن یا سکوت کردن، تاثیر بزرگی روی اطرافیان می‌گذارد.
دوست داشت بنشینم و بجای همسرش برایش حرف بزنم؛ دوست داشت شوهری این‌چنینی داشته باشد.
×××
مجرد که بودم یکی از همکارانم به همسرش زنگ زد؛ زنش پشت خط کلی احوال‌پرسی کرد و کلی حرف برای گفتن داشت و همسرش فقط به چندتا "آره، خوبه و باشه" بسنده کرد.
گفتم، لامصب کمی درست و حسابی جواب همسرت را بده.
گفت، هر شب باهم حرف می‌زنیم نیازی به گفتگوی روزانه‌ی بیشتر نیست.
آن‌زمان فکر می‌کردم اگر روزی متاهل شوم و همسرم تماس بگیرد کلی با او صحبت خواهم کرد ولی نه! من چنان از تلفن زده شدم که کمتر از چندتا "آره، خوبه و باشه" می‌گویم.
با این‌حال فک گرمی دارم به‌وقت حضور در کنار دیگران.
×××
از منظر روان‌شناسی، ارتباط کلامی بخش کلیدی هر رابطه‌ای است.
وقتی فردی سکوت می‌کند، بویژه در زمان اختلاف یا مشاجره، می‌تواند نوعی "تنبیه خاموش" تلقی شود. این سکوت ممکن است برای طرف مقابل احساس طرد شدن یا بی‌توجهی را بهمراه داشته باشد، زیرا گفتگو نیاز اساسی انسان برای درک و درک شدن است.
با این حال، در مواردی سکوت می‌تواند نوعی فرصت برای آرامش و بازاندیشی هم باشد.
از منظر فلسفی، سکوت و گفتگو هر دو بازتابی از وضعیت وجودی ما هستند. فیلسوفانی چون هایدگر بر اهمیت "حضور" در روابط تاکید داشتند، و سکوت در بسیاری از موارد می‌تواند نشانه‌ی عمق وجودی رابطه، و فضایی برای تفکر باشد. گفتگو نیز پلی است بسوی شناخت بهتر خود و دیگری.
در روابط زناشویی نیز، تعادل میان سکوت و گفتگو حیاتی است. اینکه فرد بداند کی باید صحبت کند و کی سکوت؟ هنری است که می‌تواند منجر به درک عمیق‌تری از نیازهای طرفین شود.
×××
خوشبختانه این هنر را خوب بلدم؛ چراکه حرف زدنم ساختن اوست و سکوتم ساختن خود!
www.Soroushane.ir
