بخدایی که می‌پرستید کسی که از دنیا می‌رود آسمانی نمی‌شود.
در بهترین حالت بدنش زمینی‌تر می‌شود یا بهتر آنکه زیرزمینی می‌شود.
شکل مادی ما از طبیعت زمین است و به طبیعت زمین می‌رود و ذهنمان که به روح تعبیر شده، اثر ماست.
بشرطی که اثری گذاشته باشی و یا بازمانده‌ای داشته باشی!
×××
شاید اگر رفتگان‌مان روزی در زمین بمیرند و در مریخ دفن شوند، گفتن از اینکه "آسمانی" شدند، توجیه داشته باشد. 🙂
×××
گاهی دلتنگ رفتن پدرم می‌شوم ولی سر خاکش هم نمی‌روم؛
او نه به آسمان رفت و نه در آن نقطه از زمین است. او در هر جایی که هستم هست، من اثر و بازمانده‌‌ی او هستم.
حتی خوب که فکر می‌کنم، دلتنگ خودم می‌شوم نه او!
×××
کسی که از دنیا می‌رود از این دنیا نمی‌رود!
www.Soroushane.ir
[…] “اتم تو دنیای خودش!” دقیقاً اشاره به جهان ماست که مملو از اتم است و هستی، قدرت گرفته از اتم؛ اتمی که حسین پناهی در شعرش به تصویر کشیده باقدرت افسانه‌ای صد برابری رستم به معنای غلبه قدرت شکست‌ناپذیر مرگ بر زندگی، اشاره مستقیمی دارد. قدرتی که هدفش ایجاد زنجیره‌ی مرگ و زندگی است آن‌هم در هر قالب و شکلی در هر جسم و جانوری، چه دیوانه، چه عاقل، چه کامل! که اشاره به تناسخ دارد هرچند به باور من این‌گونه نیست ولی کسی که از دنیا می‌رود از این دنیا نمی‌رود! […]