اکثر زنان جمله‌ی همیشگی "چی بپوشم؟ یا هیچی ندارم بپوشم" را برای رفتن به هر مجلس و هر مناسبتی بر زبان می‌رانند؛ حتی اگر خرواری چیز برای پوشیدن داشته باشند.
شاید نیاز به دیده شدن، نیاز به زیبانمایی، نیاز به توجه، نیاز به تنوع، فرار از تکرار و البته کور کردن چشم حسودان مهمترین دلایل این احساس زنانه باشد.
×××
زنی از سر لج با همسرش و این‌که واقعا چیزی برای پوشیدن ندارد عریان به یک مراسم رفت.
و همه‌ی حضار محو تماشای لباس عریانی او بودند!
بیشتر دیده شد، بیشتر زیبا به نظر می‌‌رسید، بیشتر مورد توجه قرار گرفت، بیشتر خاص و یکتا بود و بیشتر چشم همه‌ی حسودانی که نمی‌توانستند مثل او باشند به معنای واقعی کور شد!
فقط حرف و حدیثی در پی‌اش به راه افتاد که درست شبیه همان حرف و حديثی است که اگر هر لباس دیگری می‌پوشید؛ با این تفاوت که تندتر و تعجب‌برانگیزتر و حسودانه‌تر بود.
×××
به طرز عجیبی در تمدن بشری، مورد توجه‌ترین لباس، عریانی است!
بهترین داشته‌ها، چیزی است که همه ندارند!
www.Soroushane.ir
