هروقت معترضم و قهر می‌کنم غذایم فقط چایی است. یک قوری، دو قوری و حتی یک سماور یا چند سماور. بستگی دارد چقدر قهرم طول بکشد.
چای خالی، غذای اعتراضی من است، حتی اگر چند روز هیچ چیزی نخورم.
غذا را چه بخوریم، چه بالا بیاوریم و چه دفعش کنیم می‌تواند شکل سیاسی بگیرد.
×××
حجم ترس و توهم حکومت به نقطه‌ای رسیده که همه چیز سیاسی است. پس نمی‌شود گفت تو سیاسی نیستی!
شعر سیاسی، اینترنت سیاسی، روزنامه‌‌ی سیاسی، عکاسی سیاسی، رقص سیاسی، لباس سیاسی، مچ‌بند سیاسی، موزیک سیاسی، شعار سیاسی و... هرچیزی دیده بودیم بجز آشپزی سیاسی و بجز غذای سیاسی.
بازخورد پختن کتلت و بازداشت آشپز آن در کنار شعارهای سبزی‌پلو با ماهی...... باقالی‌پلو با گردن .... ! نمایانگر اثربخشی این غذاها در اعتراضات است. پس زین پس باید از هر طبخ و مطبخ و طباخی ترسید.
×××
با این کنش و واکنش غذا در اعتراضات، می‌شود فهمید یا هیچ چیزی سیاسی نیست بلکه در بزنگاه‌های حساس شکل سیاسی به خود می‌گیرد یا اینکه همه چیز سیاسی است فقط در شرایط عادی دیده نمی‌شد!
×××
سیاسی شدن هر چیزی، چندان عجیب نیست بهرحال ما در زیر چتر حاکمیت تمامیت‌خواه زندگی می‌کنیم اما می‌ترسم فتوای حرام بودن همه‌ی اینها صادر شود. شبیه ماجرای قند و غسل دادنش در چایی. شبیه حرام بودن برگشتن از مذهب و دین. شبیه حرام شدن بیلیارد و حرام شدن گوشت خوک و بعید نیست بزودی حرام شدن اینترنت نیز اعلام شود....
حکومت توتالیتر با زندگی مردم همان کاری را می‌کند که مذهب می‌کند! از ورودی‌های سوراخ دهان گرفته تا خروجی‌های سوراخ مقعد! و چه تلخ که هم اینچنین حکومتی بر سر مردم باشد و هم اینچنین مذهبی!
بهمین خاطر بدترین حکومت در جهان، توتالیتاریسم دینی است!
#مهسا_امینی #نواب_ابراهیمی
www.Soroushane.ir
