چیزی که همیشه در مواجهه‌ی با آدم‌ها تغییر نمی‌کند چهره‌ای است که همان بار نخست از ما در ذهن ساخته‌اند و ما را با آن می‌شناسند. مقصر نیستند چون ما آن‌را در ذهنشان به یادگار باقی گذاشتیم و رفتیم بسوی ادامه‌ی زندگی. حتی اگر اکنون شبیه آنچه که بودیم، نباشیم. آنچنان که برای والدین، همان فرزند خردسالیم. برای همکلاسی، همان بچه‌ی ضعیف درس‌خوان یا نخوان! و برای همکار، همان کارمند کوشا یا بی‌نا.
با اینکه هر کداممان روز به روز رشد می‌کنیم و برای بقا می‌جنگیم، جدای از تغییرات ظاهری و جسمی، شیوه‌ی تفکر و رفتارهایمان نیز در گذر زمان تغییر می‌کند و این تغییر را فقط آنهایی حس می‌کنند که هم‌اکنون ما را می‌بینند، نه آنهایی که قبلاً جور دیگری، ما را دیده‌اند.
بنابراین وقتی به جایی برسی و جور دیگری باشی چندان در کَت‌اشان نمی‌رود و نمی‌خواهند باور کنند که این، همان است!
تغییر دادن ذهنیت آدم‌هایی که از ما شناخت کافی یا اندکی دارند خیلی سخت است. بخاطر همین است که متقاعدکردن غریبه‌ها بسیار ساده‌تر از آشنایان است!
یکی از دلایلی که نگاه حاکمان به مردمی که برای بار اول به آنها حکومت کردند، تغییر نمی‌کند و آنان را همچنان فرمانبرداران خویش قلمداد می‌کنند نیز همین است!
