در سیستم‌های مدیریت خدمات سازمانی، زمان و سرعت حرف اول را می‌زند. اما وجود تعدد نفرات، تعدد وظایف، وجود بخش‌های مختلف در دپارتمان‌ها، سلسله مراتب‌های سازمانی، سطوح مختلف تایید و عدم تنظیم بازه‌های زمانی معقول و مورد انتظار باعث کُندی بیش از حدی در ارایه خدمت به مصرف کننده خواهد شد و این یک آسیب جدی است. یکی از راه‌های رفع این مشکل، تنظیم زمان‌بندی در ارایه خدمات است، که از آن تحت عنوان SLA یاد می‌شود. سطح ارایه خدمات[۱] (SLA) یک توافقنامه‌ی زمانی برای ارایه‌ی خدمت به مشتری(کاربرنهایی) است. یک تایمر، یا کونورمتری که از لحظه‌ی دریافت درخواست تا لحظه‌ی اختتام آن در حال تیک‌تاک است. اما علیرغم تنظیم SLA، چه اینکه SLA را با توافق فی‌مابین با نمایندگان مشتریان و یا دپارتمان‌ها تدوین کنید و چه بر اساس تجربیات خود آنها را تنظیم نمایید، همواره یک کُندی و بروکراسی شدیدی در انجام کارها در سازمان‌ها مشهود است که قابل چشم‌پوشی نیست و این کُندی و لختی یک دلیل قانونی دارد که به آن قانون پارکینسون گفته می‌شود و باید مراقب باشید تا مجری قانون پارکینسون مبدل نشوید!
ادامه در
