اگر روایت هرودوت را بپذیریم، کوروش فرزند ماندانا، دختر آخرین پادشاه ماد (آستیاگ)، و کمبوجیه، یکی از بزرگان پارس بود. بنابراین، او از یکسو مادی و از سوی دیگر پارسی به شمار می‌رفت. بر پایه‌ی شواهد تاریخی، کوروش سال‌ها نزد پدربزرگش آستیاگ زیست و در نهایت با کمک برخی از سران شاکی ماد که از آستیاگ به تنگ آمده بودند زمینه‌ی سرنگونی او را فراهم کرد.
×××
این‌که ازدواج ماندانا و کمبوجیه یک پیوند خاندانی بوده یا سیاسی یا چیزی دیگر، یا حتی اگر کوروش حاصل این ازدواج نباشد چندان تغییری در اصل ماجرا ایجاد نمی‌‌کند. چیزی که مهم است اینست که قومی که به ایران آن زمان کوچ کرد، آریایی‌ها بودند. ازاین‌رو، صحیح نیست پارس، ماد و پارت را سه قوم جداگانه بدانیم؛ بلکه آن‌ها شاخه‌هایی از یک قوم بودند که پیوندهای مشترکی داشتند.
و این اتحاد در سنگ‌نگاره‌های تخت‌جمشید نیز بخوبی آشکار است؛ جایی که مادها و پارس‌ها در کنار یکدیگر، نه بعنوان اقوام جدا، بلکه همچون اعضای یک خاندان بزرگ و واحد به تصویر کشیده شده‌اند. چنین همبستگیی نشان می‌دهد که مفهوم قوم در ایران باستان بیش از آن‌که بر جدایی تأکید کند، بر پیوستگی و همبستگی استوار بوده.
×××
در دوران امپراتوری ماد، بزرگان پارس در بخش‌های گوناگون حکومت می‌کردند و شیوه‌ی حکمرانی مادها نیمه‌فدرالی با تمرکز بر اتحاد قبایل بود و در دوران امپراتوری پارس، بزرگان ماد نقش کلیدی داشتند با تمرکز بر قدرت مرکزی و خودمختاری اداری ساتراپ‌ها یا استان‌ها. چنان‌که کوروش پس از فتح ماد، خود را "پادشاه ماد" خواند.
گویی این دو باهم و برای هم در حال تلاش برای حکمرانی بر سرزمین‌ها بودند؛ حتی گفته شده آستیاگ قصد غلبه بر بابل را داشت که سقوطش سبب عدم تحقق این رویا شد اما کوروش کار نیمه‌تمام او را تمام کرد و به بابل حمله برد.
×××
به‌هر جهت پس از آن همه سال، اگر تفکیکی بین آنان صورت گرفته یک تفکیک سیاسی بوده تا یک گسست قومی!
جدایی ما زمانی رخ داد که مفهوم خانواده از هم شکست!
بااین‌حال سیاست و معشیت حرف اول را می‌زند؛ حتی اعضای یک خانواده وقتی نیازهایشان تامین نشوند از هم جدا خواهند شد ولو این‌که از یک رگ و ریشه باشند.
اگر پارس و ماد و پارت دست به دست هم ندهند برای غلبه بر آخوندیان (بابلیان و آشوریان امروزی)، این خانواده فروخواهد پاشید. اما نه‌فقط بقصد نگهداشتن اتحاد که بقصد برآورده کردن نیاز همدیگر به قدرت، عدالت و آرامش!
×××
قدرت، همانند آتش است؛ اگر در دست دوستان باشد، گرما می‌بخشد، و اگر در دست دشمنان افتد، خاکستر می‌کند.
www.Soroushane.ir
