با این‌که تلاش داریم با لب و دهن، چند واژه‌‌ای که سر زبانمان افتاده و یا هزاران واژه‌ی دیگر که در ذهن داریم را به مخاطب بگوییم اما ابزار گفتار عمیق انسان گویی چشم‌هایش است؛ چشم‌ها، زبان پنهان احساساتند.
چشم‌های انسان یا حیوان زبان‌بسته، چیزی فراتر از ابزار دیدن هستند؛ آن‌ها دروازه‌‌های روح‌اند. گاهی، یک نگاه می‌تواند حقیقتی را آشکار کند که هزاران واژه قادر به بیان آن نیست و گاهی زبان چیزی می‌گوید و چشم‌ها آن را نمی‌گوید و برعکس.
شاید به همین علت است که در لحظات سکوت یا هنگام مواجهه با کلمات گنگ و بی‌معنی، تنها چیزی که باقی می‌ماند، قدرت چشم‌ها در انتقال معناست.
×××
نگریستن در چشمان یک گربه، یک میمون، یک سگ یا یک انسان، همگی هزاران حرف را ردوبدل می‌کند که گویی حتی فهم این حرف‌های چشم را نیز نه مغز می‌فهمد و نه زبان می‌تواند بر زبان بیاورد؛ فقط صحبت چشم است با چشم!
×××
برای کسی که چشم‌هایت را نمی‌بیند هرچه بگویی و بنویسی، نه تماماً پذیرفتنی است و نه تماماً رد کردنی!
www.Soroushane.ir
