دوست داری یکهو یک پست داف منتشر کنی و در چشم‌به‌هم‌زدنی، صدها هزار بار ویو بخورد و هزاران نفر برایت بلند شوند و کف سبز بزنند و چندهزار قلب قرمز و لامپ‌های ایده‌ی زرد روشن کنند و هزار کف دست بیضه‌دار (قلب‌دار) نثارت کنند و صدها و صدها بار بازنشر شود؟
دوست داری نتوانی برسی به پاسخ به تعداد بالای کامنت‌های پرشور؟
دوست داری نه؟
اکثرمان ما دوست داریم.
×××
دوست داری فک پایین حتی حسودانی که چشم ندارند پست‌هایت را ببینند بیفتد؟
دوست داری پوزه‌ی رقبا را چنان به خاک بمالی که با جراحی پلاستیک هم صاف نشود؟
دوست داری آنقدر پستت وایرال شود که حتی خارجی‌ها و دشمنان بلاد کفر هم بیایند و بگویند I like it! WOW, Excellent, Awesome.
دوست داری بعد از این اتفاق سیل رویت پروفایلت آمپر بچسباند و فالورهایت از یک کا بشوند کاکا؟ 🙂
دوست داری بعدش، بروی رأس هرم شبکه‌سازی بر تخت بنشینی؟
دوست داری، بعد از این شهرتِ شگرف، بنشینی پول‌ها را به ضرب چرتکه بشماری و فروش تابلو، کلاس، مشاوره یا حتی مدرک آنلاین را بالا ببری؟ و با نگاهی از بالا، بگویی: من اینجا از همه محبوب‌تر، مشهورتر و اثرگذارترم!؟
×××
نه بزرگوار؛ ته همه‌ی اینها چیزی نیست.
ته همه‌ی این شلوغی و های‌وهوی‌ها خبری نیست؛ تو حتی اگر کارَت هم بگیرد به نسبت ظرفیتت پاسخگویی.
فوقش نمی‌رسی و قیمتت را بالا می‌بری؛ اما ارزشت همانی است که در توان داری.
×××
گاهی این هیاهو برای دیده شدن، درست شبیه هوا شدن بادکنک است؛ شاید زود بالا برود اما تو را از زمین، از واقعیت و از خودت دور می‌کند. می‌بردت به این و آنسو که دیگر اختیارش از دستت خارج می‌شود!
www.Soroushane.ir
