دوست داری یکهو یک پست داف منتشر کنی و در چشم‌به‌هم‌زدنی، صدها هزار بار ویو بخورد و هزاران نفر برایت بلند شوند و کف سبز بزنند و چندهزار قلب قرمز و لامپ‌های ایده‌ی زرد روشن کنند و هزار کف دست بیضه‌دار (قلب‌دار) نثارت کنند و صدها و صدها بار بازنشر شود؟
دوست داری نتوانی برسی به پاسخ به تعداد بالای کامنت‌های پرشور؟
دوست داری نه؟
اکثرمان دوست داریم.
×××
دوست داری فک پایین حتی حسودانی که چشم ندارند پست‌هایت را ببینند بیفتد؟
دوست داری پوزه‌ی رقبا را چنان به خاک بمالی که با صافکاری و جراحی پلاستیک هم صاف نشود؟
دوست داری آنقدر پستت وایرال شود که حتی خارجی‌ها و دشمنان بلاد کفر هم بیایند و بگویند I like it! WOW, Excellent, Awesome.
دوست داری بعد از این اتفاق سیل رویت پروفایلت آمپر بچسباند و فالورهایت از یک کا بشوند کاکا؟ 🙂
دوست داری بعدش، بروی رأس هرم شبکه‌سازی بر تخت بنشینی؟
دوست داری، بعد از این شهرتِ شگرف، بنشینی پول‌ها را به ضرب چرتکه بشماری و فروش تابلو، کلاس، مشاوره یا حتی مدرک آنلاین را بالا ببری؟ و با نگاهی از بالا، بگویی: من اینجا از همه محبوب‌تر، مشهورتر و اثرگذارترم!؟
×××
نه بزرگوار؛ ته همه‌ی اینها چیزی نیست.
ته همه‌ی این شلوغی و های‌وهوی‌ها خبری نیست؛ تو حتی اگر کارَت هم بگیرد به نسبت ظرفیتت پاسخگویی.
فوقش نمی‌رسی و قیمتت را بالا می‌بری؛ اما ارزشت همانی است که در توان داری.
×××
گاهی این هیاهو برای دیده شدن، درست شبیه هوا شدن بادکنک است؛ شاید زود بالا برود اما تو را از زمین، از واقعیت و از خودت دور می‌کند. می‌بردت به این و آنسو که دیگر اختیارش از دستت خارج می‌شود!
www.Soroushane.ir
