دکتر یک قوطی خرکی مملو از ۶۰ قرص درشت‌هیکل برایم تجویز کرده که هر دانه‌اش این هواست. ۶۰ قرص یوغور و سنگین‌وزن و قهوه‌ای بی‌ریخت، هرکدام درست شبیه یک سوسک بزرگ.
اگر توی معده حل نمی‌شد شک ندارم هنگام بیرون آمدن از مقعد، مقعد را پاره می‌کرد.
آن را به پهنا توی دهانم می‌گذارم گیر می‌کند؛ به درازا نیز به همین شکل.
یاد آن حکایت ریش بلند می‌افتم:
قرصی که به بدترین شکل ممکن به‌سمت گلو می‌رود و تابخواهد از گلو پایین رود صدها بار کج و معوج می‌شوم تا فرو رود 🙂
نه با یک قُلپ آب و نه با یک لیوان هم پایین نمی‌رود؛ درست یک تشت آب نیاز دارد.
×××
یعنی عدل باید دوز کل دارو توی یک قرص درشت باشد؟ نمی‌شود دو تا قرص کوچک با دوز برابر بلعید؟
یعنی دوز بالا توی چیزهای کلفت و دراز است؟ 🙂
نمی‌شود دوز بالا را توی دو چیز کوچک و کوتاه بر بدن زد؟
×××
من‌که می‌دانم تولید یک قرص بزرگ، ارزان‌تر و ساده‌تر از تولید دو قرص کوچک‌تر است و تولیدکنندگان دارو طمع‌کار بدنبال کاهش هزینه‌های تولید هستند ولی داروساز بیشعور، سر جدت کمی روی سایز قرص‌های تولیدشده‌ات کار کن؛ بلع‌سخت کار ما نیست به جان حضرت خضر.
گلوی آدم را با گلوی کروکودیلی چون خودت اشتباه گرفتی مثل این‌که.
×××
هرچه دوز کلفت‌تر باشد، عبورش در بدن یا ذهن سخت‌تر می‌شود؛ چه در دارو، چه در تفکر، چه در فهم و چه در....
هضم راحت هر چیزی به بلع راحت آن چیز است!
www.Soroushane.ir
