کمتر زوجی هست که از دوران نامزدی به نیکی و خوشی یاد کند. بخصوص هرچقدر طولانی‌تر باشد ملال‌آورتر است.
دوران نامزدی: دورانی است که نه این‌وری هستی و نه آن‌وری.
نه مجردی، نه متأهل.
نه خانه‌ای داری و نه بی‌خانمانی.
نه تکلیفت مشخص است و نه نامشخص.
یک برزخ است؛ نه مرگ است و نه زندگی!
نه به سمت بهشت مطلق است و نه جهنم مطلق.
یک‌پا در هوایی است. یک انتظار بی‌پایان.
گویی نه می‌توانی به فراغ برسی و نه نمی‌شود به فراق.
بخصوص آن‌که طرفین خانواده‌های سنتی یا بسته ذهنی داشته باشند که دیگر نامزدی می‌شود زهرمارترین دوران هر زوج.
می‌جنگی که بروی خانه‌ی وصال؛ ولی یا شرایطش نیست یا وقتش نرسیده و یا موقعیتی نیست.
تو می‌مانی و خیالات و رؤیاهایی که هر روز می‌بافی ولی فردا یا خودت آنرا رشته می‌کنی یا نامزدت و یا اهالی خانواده!
×××
زیاد در برزخ نمانید که درنهایت چه به سمت بهشت بروید و چه به سمت جهنم درهرصورت زندگی نکردید!
www.Soroushane.ir
